“Ik voel me niet zo lekker ………” Als ik om kijk zie ik het asgrauwe gezicht van mijn broer . Waar enkele luttele minuten geleden nog een gezonde blos op de wangen was te bespeuren, is deze nu verdreven. Enkele van de steilste hectometers van België hebben de bravoure aan de voet van de klim doen slinken tot twijfel waar we op deze zondagochtend toch in godsnaam mee bezig zijn.
Het begon allemaal zo fraai. Een weekendje met familie in de nabijheid van La Roche deed het fietshart enkele slagen harder kloppen. 
Zeker toen we de gele pijlen ontwaarden van “Le Criq” welke recht voor de deur van ons appartement in Mierchamps liepen.
Na een werkelijk prachtige afdaling naar La Roche lag de Pied Monti in het verschiet. Volgens de Cotacol “een van de sterkste helling ervaringen van België”.
Hiervan is geen woord gelogen. Na het brugje in Maboge over de Ourthe te zijn gepasseerd is het direct menens. Voor diegene welke nog denken deze puist op het buitenblad te kunnen slechten…… vergeet ‘t !!!
Harken , stoempen, trekken en doorbijten is het devies. Iedere lijn in het grijze beton is een volgend richtpunt om u zelf naar toe te slepen (hoe ze deze betonnen platen hebben kunnen storten zonder dat het cement de helling af gleed is trouwens een van België zijn best bewaarde staatsgeheimen)
Na een ruime kilometer is het ergste achter de rug. Er zit zelfs nog een klein dalinkje in de klim om de nietsvermoedende coureur weer wat moed in de schoenen te schenken. Helaas…. ( of gelukkig) volgt er dan nog een tergende 1,5 kilometer aan gemiddeld 6% richting Hubermont .
De helling ontleent een deel van haar bekendheid door de Vélomédiane Claude Criquilion, een pittige cyclosportive voor goedwillende amateurs en profs zonder contract alwaar hij een schifting tussen het kaf en het koren maakt, aan het begin van de rit. Haar 6e plaats in de Cotacol en de 44e plaats in de Kuitenbijtersindex geeft al aan dat er hier het best onder aan de klim “een jasje wordt uitgedaan”……..