Voorzichtig pedalerend over de vorst die na een aantal koude dagen langzaam uit de voegen van de straten zich een weg naar boven weet te vinden zetten we koers richting de binnenstad van Luik. Op zoek naar gaufres Liégoise en de chocolat chaud die ons halverwege de nodige brandstof moet geven en waar we in de luwte van de winter toch nog een paar voor ons onbekende klimmetjes van ons lijstje kunnen strepen.
Met bedekte oren en een windstopper voor het lijf fietsen we langs het kanaal waar men zelfs onder deze omstandigheden met de kano over het ijzige water glijdt. En wij maar denken dat wij de enigen waren die met dit weer onder de kerstboom vandaan waren gekropen. Verscholen als een zwart schaap van de familie ligt vrijwel aan het begin van de Rue Fond des Tawes een steeg, niet breder dan 3 meter. Rue de la Sèche, op het eerste gezicht een gestaag oplopende weg die je meeneemt naar het sobere leven van de bewoners die nooit de ambitie of francs hebben gehad om zich elders te vestigen. Het wegdek is van de vertrouwde Luikse kwaliteit.
Het lijkt alsof het asfalt ooit vanaf het hoogste punt naar beneden is gestort en zichzelf een weg langs de deuren van het volk heeft gebaand. 
Wij mogen het vandaag vanaf de andere kant proberen. De reserves blijven de eerste 500 meter gespaard tot het moment dat de waakhond in de bocht naar links aanslaat. Dat is het moment dat de moed je in de schoenen zakt en je de resterende 300 meter met een welgemeende “miljaar” begroet. Op de pedalen lanceer je onder de druk van de 23 procenten de fijne steentjes onder het rubber van je achterwiel vandaan. Het kleinste verzet kraakt als ijs dat zijn vuurproef krijgt en met open mond trek je aan de rubbers op het stuur. Boven vergeet je even uit te rijden en draai je je om om te zien waarom wij hier komen. Waalser dan dit krijg je het niet!
Even verderop aan de Fond des Tawes ligt Rue Coupée, de gematigde evenknie van de verschrikkelijke Sèche. Het oude pad dat de doorgaande weg aan de kapel op de helling verbindt is geplaveidt met onverslijtbare kasseien in plaats van gescheurd asfalt. 
De plaatselijke clergie was bevoorrecht, maar dat helpt de eenzame fietser niet in zijn queste voor de top. Hoewel de helling minder steil is en er geen ‘bommetje’ op de laatste meters ligt, vraagt de klim om een technische rijstijl. Laverend, opzoek naar de beste gestraatte stenen. Soms het gootje, soms de afgesleten marges van het pad. Het is een mooie klim, waar het niet dat de uitzichten de renner onthouden zullen blijven. Zoals de ‘Sèche’ leent dit pad zich niet voor een afdaling. Klimmen is het devies!