Waar de drommen fietstoeristen zich opstellen aan Le Pied de Mur om de plaatselijke mythe aan hun palmares toe te voegen rust haar alter-ego op een steenworp noordwaarts. De Vieux Thier is niet met kalk geroemd, kent geen kapel aan haar zijde of Chapel aan de top. Deze oude reus verdraagt gestaag de verloren renners die haar pad kozen. Scheuren als rimpels op haar ziel dwingen de renner tot een zwalkende klim. Er ontgaat maar weinig aan de Encyclopedie Cotacol. Ook het knusse Huy baarde vier pagina’s met het klimwerk van de meest afzichtige soort. Echter, deze oude reus ontrok zich aan de indexering van Daniel Gobert en de zijne. Waarschijnlijk vanwege het eenrichtingsverkeer die de gezagsgetrouwen onder ons doen kiezen voor de ietwat saaie variant aan haar rechterzijde die de titel ‘Vieux’ niet op haar blazoen mocht dragen. Het Kuitenbijtersteam keek voorbij de roestige borden en koos voor een frontale aanval op Huy’s verborgen klim.
Wie niet ontmoedigd is door de aanblik van een kleine 20% die de renner vanaf de doorgaande weg aanstaart wordt in deze rit tot drie maal toe aan een psychische kwelling blootgesteld. De percentages, de scheuren en het losse grind beproeven de coureur. Daarbij lijken donkere wolken zich boven Huy samen te pakken wanneer de renner zich op de bossige passage waagt. Net wanneer hij alle zicht nodig heeft om zijn pad te bepalen trekt het zonlicht zich terug. Al stapvoets klimmend is het ontdoen van een zonnebril geen sinecure. Met een vertrokken gelaat kijkt hij over de rand van zijn bril heen om zo zijn pad te ontcijferen. Hier ontbreken de harde cijfers, maar wij konden niet anders dan vaststellen dat de helling ons hier op 20+ procentpunten trakteert. Op elke driesprong lonkt de afdaling naar links, maar de échte die hard kiest voor de pijn en ondergaat de 1000 meter als een eerbetoon aan de Reus van Huy.
