Mijn gesneden schaduw vermengd zich met mijn angstvallig zweet des aanschijn als ik in mijn ooghoeken m’n mederijder in soepele tred van me zie wegdansen in een stijl die , al zou hij er enig pijn aan beleven ,de 21% makkelijk zou verbloemen.
Dit is een klim voor de begenadigden van de soepele tred. De Alcala of Contador wannebe’s kunnen hier zien of ze uit het betere klimmershout gesneden zijn. Coureurs welke hun streefgewicht rond de feestdagen vanuit hun luie stoel boven de 85 Kg stellen blijven hier beter weg.
Bij het beklimmen van “Le veille” schiet me een beschrijving van een andere auteur op deze site te binnen. In een artikel van Roger Thijs over de “Hel van Houtepen” in het blad Fiets beschreef hij een beklommen klimmetje als een door Tsjetsjeense rebellen kapot geschoten Ski schans. Precies dit gevoel bekruipt me terwijl ik een weg zoek tussen het betere stuck en plakwerk van de plaatselijke beambten. Het zal wel een vrijdag-na-de-middag klusje van een onwillige stagiaire zijn geweest. die nog wat koud betume in een emmertje op de wagen had liggen. Bij sommige “aanvullingen” is waarschijnlijk nog niet de moeite genomen om er met een schop of voet er enig sinds een wegdek van te boetseren.
Het gevoel van een Skischans is niet ongegrond. De schansspringer begint echter met de hoogste percentages om de vaart te vermeerderen. Bij de beklaagde coureur neemt de trekkracht van de zwaartekracht echter onevenredig toe . Langzaam maar zeker bekruipt je het gevoel of de helling je in het ootje neemt. 15 % wordt 16 en 16 loopt stilletjes uit naar 18 %. En net als je denkt dat er enig licht aan de horizon schijnt doemt achter de laatste bocht dan eindelijk de muur van 21 % voor je al steigerend voorwiel op.
Het adembenemende uitzicht vergoedt echter alle geleden pijn. En na enkele ogenblikken genoten te hebben van het vergezicht kan men in gezwinde spoed de afdaling nemen van de Côte de Floriheid om zodoende enkele andere krakers in deze prachtige regio te temmen…..