Het kwam in een onschuldige email, een reactie op deze site. Dat hij ‘het wel eens leuk zou vinden om mee te rijden’. En natuurlijk was de huisarts in spe (mét een sportvoedingdifferentiatie) van harte welkom als aanvulling op het Kuitenbijtersteam. Met de regelmaat dat wij doorgaans zwarte vlekken zien en astmatisch door het Waalse land rollen, zou een medefietser met een graad in ehbo zeker en vast van pas komen.
In de vroege uurtjes van de zondagochtend zette het groepje renners dan ook koers richting het Land van Herve en Fraipont. Daar waar de opdoemende Rue Sur Steppes de gekante horizon tekent. Rue sur SteppesEen Angstgegner die we al maanden wisten vermijden. Eenmaal aangekomen bij het brugje over de Vesder riep de wegkapitein op het laatste moment: “hier rechts!”, het kwaad was toen al geschied. Het schakelen voor de muur van de eerste meters laat de ketting onverbiddelijk overslaan. De eerste meters doen aan als een middeleeuws stadje. Scheven huisjes tegen een scheve weg…. ‘20% scheef’ wel te verstaan. Als de politiek van het richtingduiden de klus niet klaarde, dan zou de voorsprong op de eerste meters de hiërarchie in de groep wel even neerzetten. Na het eerste stuk vielen de overige renners van ons regenboogpeloton dan ook al snel af. Vanaf dat moment was het was de arts-in-opleiding tegen the best of the rest. Het werd stil op de klim en eenmaal uit het dorpje ontsnapt was het enkel het gekwetter van de vogels dat mijn gehijg onderbrak. En u leest het goed, mijn gehijg. Want onze introducé peddelde rustig mee, ongemoeid door de percentages. Halverwege de klim hoorde ik het kraken. Even was ik in verwarring wat er met mijn pezen gebeurde, maar als snel bleek dat onze gast, handen van het stuur, een Sultana biscuit zat te eten. “40 gram koolhydraten” voegde hij er met een adviserend gebaar aan toe. Dodelijk voor het moraal…
Neemt niet weg dat de Rue sur Steppes een pracht van een beklimming biedt. Het karakteristieke dorpje aan de Vesder met daarboven een uitnodigend bos met de welkome schaduw op een dag als deze is een lust voor de lefhebber van het steilere werk. Het parcours is onregelmatig…. Een kwelling voor de psyche, maar ook belonend met een weldaad van uitzichten. Zo gold ook voor onze gast die aanbood de camera over te nemen en quasi nonchalant halverwege de helling even uitliep op zoek naar het mooiste perspectief voor ‘een foto van de pijn’. Niet één keer, maar twee keer op deze klim van 2300 meter. Het mag een sinecure lijken, die kleine 10 minuutjes bergop, maar ik stel voor dat er iemand 10 minuten op uw teen gaat staan. Velt u dan nogmaals een oordeel. Het leek een eindeloze rit. Ik dronk de beker dan ook helemaal leeg toen hij me nog voor de top (die ik al een keer of drie dacht bereikt te hebben) nog eens langzijde kwam.
De Rue sur Steppes is een klassieke kuitenbijter in een illustere omgeving. Dat de flanken richting Banneux wel 5 a 6 prachtige beklimmingen kennen is een luxeprobleem dat elke routekapitein voor keuzes zet.
