Wie kent hem niet, de Stockeu. Deze helling, favoriet van de meester Merckx, maakt het onderscheid tussen het kaf en het koren in Luik-Bastenaken-Luik. Stijgingspercentages van boven de 20 en een percentage-wisseling per 100 meter maken haar een geliefde helling om zich te meten met de “groten der aarde”.
Vanaf het begin is het aanpoten geblazen. Haar aanblik zal menig hartslagmetertje een slag of 15 doen verhogen. Maar goed, eenmaal de handschoen geworpen is er geen weg terug.
Het begin laat zich nog aardig doen, en al dansend denk je deze reus te kunnen slechten, maar dan doemt hij op: De muur van 21%.
Mocht het ademen u nog niet moelijk vallen, zal dit bij deze aanblik zeer zeker gebeuren. Na enkele honderden meters weet je niet meer wat harder ruist, het water dat als een klein beekje de helling af stroomt, of het bloed wat als een hogedrukketel de trommelvliezen belaagt. Maar in de verte, na nog enkele pittige hellingswisselingen, gloort alweer de top. Het standbeeld van de meester wordt in het passeren met een vriendelijke knipoog begroet. Helaas blijkt dit punt niet het einde te zijn van deze martelgang. Wie nog een blik terug werpt over zijn/haar schouder, ziet de grote meester met een glimlach op de lippen zichzelf “verkneukelen” om zoveel onschuld. Qua lengtemeters zitten we hier pas op de helft van het parcours. De volgende percentages zijn weliswaar niet schrikbarend hoog, maar geven de renner geen tijd om zich te berusten in de gedane prestatie (het ideale punt voor een splijtende demarrage als u op weg bent met enkele liefhebbers !)
Boven aan gekomen kijken we nog eens terug naar het gehucht Stavelot , en besluiten om hem de volgende keer met meer wijsheid tegemoet te treden om zo niet nogmaals op de knieën gedwongen te worden. Maar enfin… doen wij dat niet met alle bedwongen hellingen?