Het is de plek waar jaarlijks het kaf van het koren wordt gescheiden tijdens de razend populaire toerklassieker “Diekirch-Valkenswaard”, een tocht die standaard op de laatste zaterdag van augustus wordt verreden. Wie denkt dat het zwaartepunt van de charmante Ardennen zich in Luxemburg bevindt heeft het mis. De échte kuitenbijters luisteren maar naar één naam: Luik – of Liège voor de sjovinistische Waal. Luik kan gezien worden als pseudoniem voor het serieuzere Belgische klimwerk, de hellingen die wekelijks velen laten beseffen wat nou toch ook alweer het gevoel was van pure pijn. Afzien met een hoofdletter A. Wie heeft de sterkste kop? Wie geeft écht alles, met nog ietsje meer? Dat is de man die fietsend bovenkomt op de Thommerberg.
Ondanks zijn opname in de toertocht is het geen helling met veel naamsbekendheid, zoals de Rosier en La Redoute. Echter, qua moeilijkheidsgraad schaart deze pukkel zich wel degelijk in het rijtje Stockeu/Hezalles/Ferme Libert.
Afgedaald uit de Luxemburgse Ardennen en onderweg naar het romantische Sankt-Vith lijkt er weinig aan de hand. Het landschap vlakt enigzins af en de kans is groot dat je je afvraagt “of dit het nu was?” Het antwoord is: nee. En dat antwoord laat ook niet lang op zich wachten, want daar ligt ie al: de Thommerberg. Het is nog een eind naar de voet maar de gemiddelde renner begint hier al zenuwachtig te schakelen. Want stel dat je te laat bent…
In de verte zie je een stipje fietsen. Of is het een renner met de fiets in de hand? Tijd om hierover na te denken is er niet, want al snel maakt de weg een scherpe draai naar links waarna er nog even kan worden genoten van een flauwe afdaling. Het is de stilte voor de storm. De weg buigt weer terug en dan is het zover – je bent begonnen aan de beklimming van de Thommerberg.
Je kilometerteller loopt terug, terwijl je hartslagmeter precies het tegenovergestelde doet. Je twijfelt: nu al gaan staan? Nee, doe maar niet. Krakend probeer je er nog een tandje af te krijgen terwijl je je afvraagt of Contador hier ook zo zou hijgen. Je stoempt en je stoempt. De top is nog onzichtbaar, maar daar is de bocht al. Een vrachtwagen komt hier niet omhoog, maar jou gaat het lukken. In je onderrug voel je de vrijkomende krachten. Nog heel even pijn lijden… en daar ben je dan: DE TOP. Je hebt ‘m verslagen, hij mag vanavond worden afgevinkt op de grote lijst. Sankt-Vith is niet ver meer, en laat daar nou net een hele lekkere bakker zitten…
Grandios!