Is het u ook al opgevallen hoeveel fietsers op een mooie zondagvoormiddag door de Vesdervallei rijden? Zijn dat allemaal Luikenaars die via Chenée de vallei binnenrijden, in Verviers op een terras een Chimay gaan drinken en tegen de middag bij moeder de vrouw de benen onder de tafel steken voor een bord boulets Liégeoises?
Neen, er zijn ook de verkenners, de kuitenbijters en de Houtepen-aanhangers die de vallei benutten om zich naar de voet van de meest onooglijke weggetjes te begeven om zichzelf vervolgens aan hun zelfgekozen strafregime te onderwerpen.De Walen mijden volgens mij deze weggetjes, kennen ze wellicht niet eens. Tik op Google-afbeeldingen eens Oude Kwaremont, Dode Man, Tre Cime of Mont Faron in en je kunt kiezen tussen tientallen prachtige foto’s, getrokken vanuit elke mogelijke invalshoek. Tik Casmatrie, Drolenval of Voie Collas in en je vindt hoogstens een verslag van de raadszitting van een of andere Vesder-gemeente die beslist om het wegdek op die plek voor de zoveelste keer met een kruiwagen asfalt op te vrolijken.
Eén van die onooglijke weggetjes is de Voie Collas in Nessonvaux. Ik leerde haar (voie is vrouwelijk!) kennen op de site van Houtepen, stelde haar beklimming vervolgens nog ongeveer een jaar uit, maar besliste vorige zondag dat ze eraan moest geloven. Ik reed vanuit de vallei behoedzaam langs de Ry de Vaux richting Olne, en zag na enkele honderden meters aan m’n rechterhand de Voie Collas schuin omhoog lopen. Ik hield tot dat moment nog een slag om de arm, maar ze zag er eigenlijk wel vriendelijk uit, dus ik waagde het er op. De eerste honderden meters vielen mee: steil, maar te doen op de 42. De typische Waalse huizen langs de weg leidden de aandacht nog even af van de matige toestand van de weg. Het onvermijdelijke keffertje zat gelukkig achter een verroest hekje en het schoot lekker op. Bij de laatste huizen echter werd het wegdek slechter en na een rechtse bocht zag je plots de Ry niet meer. In plaats daarvan dook de zoveelste muur op waarop Houtepen een patent lijkt te hebben. Hier moest de ketting op de 32!
In de jaren ‘90 maakte ik er een sport van om vanuit Kanne telkens via een andere weg naar Banneux en terug te rijden. Ik kende toen minstens 10 varianten tussen Jeker en Vesder. Zo ontdekte ik destijds onder andere Lorette, Sur Steppes en Hansez, maar waar ik ophield, is Houtepen verder gegaan. Hij heeft het zoeken van dit soort weggetjes tot een vorm van kunst verheven, en het dient gezegd: hier heeft hij weer een pareltje ontdekt. Na een kleine kilometer zwoegen, waarbij de ketting op de 32 blijft, kom je boven op de kam waar je van een schitterend uitzicht over de Vesder kunt genieten, voorzover de zwarte vlekken voor de ogen dit niet verhinderen. De afdaling brengt je via een trosje nieuwere huizen (wie haalt het in zijn hoofd hier te bouwen?) aan de voet van de Bois d’Olne, of verder omlaag terug in Nessonvaux, waar je je bij de Luikenaars kunt aansluiten of bij de kerk rechtsop de Hansez kunt aanvatten, maar daarover later meer…
Noot van de redactie : benieuwd naar diegene welke u reeds voor gingen , klik dan hier.